Deniz ticaret kanunu, deniz hukukunun başlıca kaynağı sayılan bir ana kanundur. Türkiye’de ilk kez 1864 yılında, Fransız kanunlarından aktarılarak, yayınlandı. Bu kanun, 1929 yılına kadar yürürlükte kaldı. 13 mayıs 1929 tarih ve 1440 sayılı kanunla değiştirildi. Bu yeni kanunda, Alman kanunlarından aktarılmıştır. Bu kanunda, denizcilik nizamları, gemi işletme ve ortaklıkları, kaptanların görevleri, yük taşıma, gemi kurtarma işleri, yolculuk koşulları, sigorta hükümleri, borç ve rehin gibi ticari hükümler, vb, gibi maddeler belirlenmiştir.
Kanuna göre, yolculuk başladıktan sonra, gemi ve gemideki bütün eşya ve insanlar, kaptanın emri altında sayılır. tehlike halinde, tehlikeden kurtulmak amacıyla, gemiye, ya da yüküne bile zarar verilebilir.
Yük taşımak için yapılan navlun sözleşmesi ikiye ayrılır: 1) Çarter sözleşmesi; 2) Kırkambar sözleşmesi. «Çarter» sözleşmesinde, geminin ya tamamı, ya da bir kısmı kiralanır. «Kırkambar» da ise, taşınacak eşya, herkesin eşyasıyla birlikte gider. Bugün düzgün posta seferleri yapıldığı için, kırkambar sözleşmesi daha çok kullanılmaktadır.